ας μεινει η αγαπη διχως ορισμο....
τη διεκδικουσε η θαλασσα και η αμμος...
μα εκεινη ξαπλωσε στο βραχο γυμνη...
μια κουρασμενη νεραιδα καταδικασμενη στην ομορφια της...


ο ερχομος ακυρωνει την προσμονη...αδικωντας την πολλες φορες...
μονο το αρωμα σου δε λεει να χαθει...
μια με προσπερναει..μια με ακολουθει...
οταν η απουσια δεν ειναι χωρισμος τοτε η αγαπη φορει τα καλα της...

τι ειναι μια στιγμη μπροστα στην αιωνιοτητα?
ειναι οπως μια σταγονα μεσα σ ολοκληρο τον ωκεανο...
ναι αλλα με μια σταγονα μπορει να ξεχειλισει το ποτηρι..


οσο απεχει το μαθαινω απο το διδασκομαι αλλο τοσο απεχει το ξεχνω απο τ αρνουμαι..
τοσος ουρανος φεγγαρι μου μα εσυ παλυ τον ιδιο πηρες?
αυτον τον δρομο δεν τον εμαθα...

που ακουμπησες τα λευκα σου φτερα και εγιναν γριζα..με ρωτας...
περασα απο τη σκεψη ενος πκραμενου...
ρωτα η ελευθερια την αγαπη..
τα φτερα που σου χαρησα τι τα εκανες και ερχεσαι παλι με τα ποδια?
τα εχω αλλα οποτε τα φορεσα εχασα τ δρομο..

πεταξε οσο πιο ψηλα μπορεις ..τα υψη δεν σκοτωνουν,,,
τα χαμηλοπεταγματα πονανε και πλιγωνουν...

Αμαρτωλα...

Aμαρτία...

πάντα μαρεσε η λέξη...με γοητευε...

Σημερα με τρομάζει....

μήλο...κόκκινο...της αμαρτιας...

αιωνιο συμβολο αμαρτιας το χρωμα του πάθους του λάθους....

Η αμαρτία πάντα είναι κρυφη μακρυά απο τον κόσμο..

Αδιακριτα μάτια την ποτίζουν βλέματα αδιαφορα

ανοητα αφου δεν την αντικρυζουν στ'αληθεια....

Δεν την καταλαβαινουν εκεινη κατακλυζει το δωματιο

αλλα για εκεινους είναι το κενο...

Γιατι η αμαρτια περιεχει τα πιο παθιασμενα χάδια?

Γιατι εκείνη σε κάνει να φορας τα λάθη σου σαν μεταξωτα φορέματα

σαν τα πιο καλα μας πανωφόρια...

 Αμαρτωλά....

ΠΑντα μαρεσε να μιλαω για αμαρτηματα ακομα και για εκεινο το πρωτο αμαρτημα

με το μηλο....

αμαρτημα ήταν και εκείνο ...

Αμαρτωλα λόγια που πετουν...

ζωες αμαρτωλες που ζωχραφιζουν ενοχες πάνω τους..

Μήλο.... αμαρτια..                                  Σαν το αίμα που αχορταγα την αμαρτια ζητα να εχει για αν ζήσει...  ακροβάτης είμαι εισαι ειναι ολοι αμαρτωλοι σε θέσεις δικαιων... δικαιοι σε θέσεις αμαρτωλων....συναισθηματα με αμαρτωλες μασκες και ζωες καταδικασμένες να αμαρτανουν συνεχως......     

-Μα αν η αμαρτια είναι οντως λάθος γιατι το σωμα μου ποναει καθως την ζητα?

-γιατι η αμαρτία δεν είναι παρα πολλα συναισθηματα που φυλακιστικαν απο

τον έξω κόσμο....

-που?

-στον κόσμο που εχει σκοτάδι...μεσα σου μεσα μου εκει οπου ζεις εσυ

και οι αμαρτιες σου μαζι....

''δεν ζήτησα την αμαρτια ηρθε και με βρήκε μεσα μου κατοικει και με κατατρωει...

γιατι ειναι παντα πολυ αργα για εκεινες της αμαρτιες να γεννηθουν στον κοσμο να μεγαλωσουν και να πεθανουν,ισως ειναι καταδικασμενες σε μια αθανατη και αιωνια 

κατεστραμενη ζωή....''

Sykaki

Σ'αγαπουσα σε κάθε λάθος μου...

                                                                                       Γ.Σ.

 

 

Σαν να μην σε γνώρισα ποτε...

Καλημέρα....

Στον κόσμο μου και σήμερα στον κοσμο τον παραμυθιων....

Σημερα είχα την αναγκη να γράψω...

Αναγκη σήμερα που με εκαιγε απο πολυ νωρις το πρωί...

Δεν έμαα ποτε μου να ελεγχω και να βάζω σε ταξη το μυαλό μου.

Ατακτες σκέψεις  εδω και εκει ημιτελης...

καταθλιπτικες πολλες φορές...

Και αυτος ήταν ο λόγος που απο μικρή ήμουν πάντα πολυ κλεισμένη,

στον κόσμο μου.

Σαν να μην σε εμαθα ποτε μου παντα εδω είσουν εισαι 

θα εισαι?

Δεν με νοιαζει αν θα είσαι με νοιαζει μόνο που για τωρα είσαι.

Και αν ποτε μου δεν καταφερα να  συγκρατησω τα συναισθήματα μου είναι γιατι εσυ μου

ζητουσες ελευθερια....

Σαν κόκκινο που καιει Σαν μαυρο σαν εσενα σαν ομορφος θάνατος...

Ηδονη του να είσαι κοντα...

Παθος του να νοιωθεις τοσο αδιαξοδα....

Ξοδευομαι καθως διαβαζω....

παθιάζομαι καθως γράφω...

και οταν δεν γραφώ προσπαθω να παιζω με το μυαλό μου.

να ψαχνω τελειες λέξεις να σχεδιασουν τα μικρα ασημαντα ψεγαδια σου

ψαχνω λέξεις που να περιγραφουν την μορφή σου...

και ολα ειναι λέξεις...

Και οταν επιτελους σκοτεινιαζει ειναι σαν να μην υπηρξες....

Σκοτεινιαζει ακομα και στο μυαλό μου...

αφήνω της λέξεις παραδινομαι στα όνειρα...

Εκει ζεις αλλα ειναι ακομα σαν να μην υπηρξες

Λυτρωση?

Υπαρχει?

και αν ναι δεν την θέλω καθε βραδυ δεν υπαρχεις μα το πρωι 

το μυαλο μου εισαι εσυ...

εικονες μεσα απο τα ματιά σου 

ζωη γυρω απο τα λάθη σου....

Αν σε ηξερα ίσως να εφευγα αλλα προτιμω 

να μην σε γνωρισω ποτε και ας είσαι εδω...

Αφιερωμενο στο πιο πολυτιμο δωρο μου.

 

Σαν να μην υπηρξες ποτε...και ομως σήμαδια μου θυμιζουν 
οτι εισουν εδω και ας παριστανω οτι 
δεν σε θυμαμαι.


                                                                            Γ.Σ.

λαθος ζωες...

Στα μονοπατια του μυαλου σου ψαχνω και εγω να με βρω...
Ατελειωτες ωρες μεσα σου και δεν σε βρισκω..ΓΙΑΤΙ?
Αλλη μια μερα με τη σκεψη σου να κανει βολτες μεσα στο μυαλο μου...
Δεν ξερω αν ειναι σωστο η αν ειναι λαθος...να υπαρχεις τοσο συχνα μεσα μου...

Ειπα να κανω μια βολτα στο μυαλο σου...προσπαθησα αλλα ματαια...η πορτα ηταν κλειστη...
Μα στο γυρισμο ακουσα μια φωνη...ΓΙΑΤΙ φευγεις??
Γυρναω δειλα...σε κοιταω χωρις να καταλαβω...
Σε αποσταση αναπνοης σε αγγιζω...
Κατεβαζω δειλα το κεφαλι μου..
Δεν μπορω να αντεξω τα ματια σου...
Δειλα δειλα χαμηλωνεις το σωμα σου με κοιτας στα ματια...
Καρδια μου τι εχεις?Δεν αντεχω να βλεπω τη θλιψη στα ματια σου...μου λες..
Ποναει με κομματιαζει...
Δεν περιμενα να το εχω κανει εγω ...που τοσο σε εχω λατρεψει...συμπληρωνει..
Συγγνωμη καρδια μου...το μονο που δεν θελω ειναι να σε πληγωνω αθελα μου...
Σαγαπαω...
Το μονο που θελω απο σενα ειναι να γελας..


ξυπναω υδρωμενη ...
κοιταω γυρω μου.,,,
τι παραξενο ονειρο...

κρωνω μ ακους??
ποναω μ ακους??
μου λειπει η καρδια μου.,.που εισαι??
μη φευγεις...ας μην τελειωνε ποτε αυτο το ονειρο..
ξημερωνει και εσυ παλυ δεν εισαι εδω...
Σαγαπαω μ ακους??


σε θυμαμαι τι να πω...
τοσες νυχτες τι να πω...
αν μπορουσες τι να πω...
αν μπορουσα κ εγω..
καθε λεξη τι να πω...με ποναει τι να πω...
στο σκινι της μοναξιας μου ισσοροπω....

Μην...ποτε Μην...

Μην με ξεχάσεις.
Μην με αφήσεις μόνη.
Μην με κανείς να σε αναζητώ.
Μην με κάνεις να σε μαθαίνω απο την αρχή.
Μην με αγαπας...γιατι τιποτα δεν υπαρχει σαν την αγάπη σου.


Οσα μην και να έλεγε στον εαυτο της
δεν καταφερε ποτέ να την κανει να τα πιστεψει.
Εκείνη δεν είχε μέσα της ''μη'' και πρεπει.
δεν μπόρεσε να δεσμευσει την ζωη της 
στα καθως πρέπει.
Μπόρεσε να αγαπήσει μεσα απο τα λάθη της.
Ακομα και αυτα να αγαπήσει.
Αποδεσμευσε τον εαυτο της ενιωσε ελεύθερη.
Μεσα απο εκείνον  ελεύθερη...
Ολα εκείνα που το μυαλο της απαγορευσε το κορμί της και 
εκείνος της τα ελευθέρωσαν...

Μην με κοιτάς ασε με να χαθώ...
Μην μου μιλάς σε ερωτευομαι
απο την αρχή....


Δεν έμαθε ποτε γιατί...
ουτε πως εκεινος την επεισε πως ολα αυτα
σημασία δεν έχουν....
Δεν μετραν ....
παθη
λάθη
έρωτες
μυστικα
ηδονες
φωτιες 
Βροχες


Υπεκυψε.... σε όλα στα λαθη της 
Σε όλα εκείνα που στα σκοτεινα της ζήλεψε
κρυφα σε όλα όσα ανομολογητα 
θέλησε...
ποθησε δειλα
σε όλα εκεινος έβαλε φωτια...

  Μην είσαι τοσο αψεγαδιαστος δεν το αντέχω...


-ποτε?
-ποτε μην...
-Μην συνεχιζεις ςςςςς η αγάπη δεν  μετριεται.
-Σ'αγαπώ μακαρι να μπορουσα και παραπάνω.
-ςςςςςςςςς 


ή είμαι ανόητη... ή τρομαχτικα φοβιτσιαρα...
φοβαμαι ακομα να κοιταξω τους αλλους με τα δικα μου 
ματια.
προτιμω να τους κοιτάω με τα δικά σου μάτια.
μεσα απο την δική σου ψυχη...
και ας είναι κουτο.




                                                               Γ.Σ.

Μισό εγώ.....

Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι μεσα απο μια πορτα ξεχαρβαλώμενη
περπατάω χωρις να κοιτάω στο πάτωμα δεν με ενδιαφερει
εν τελη μην σκοντάψω.
Κοιτάω γύρω και απορώ με τον εαυτό μου γιατι μου επιβάλω
αυτο το μαρτύριο?
περπατάω στην σκάλα κοιτάω τους ξυσμένους τοίχους με πασαλιμενο πανω του ενα
απροσδιοριστο,πραγματικά, χρώμα τα σκαλία με κοροιδευουν
κατω απο τα πόδια μου κανοντας παιχνιδιάρικους ήχους....
Τι κάνω? με διασκεδαζει το γεγονός οτι κινδυνευω?
Στον πρωτο όροφο συναντω χρώματα και σχέδια πιτσιλωτά και
τσαχπίνικα, έπιπλα καλημενα με προστατευτικά καλυματα ετσι για να τα κρατώ προστατευμένα.
φανταχτερες κουρτινες... όλα όμορφα σαν αυτους που μεγαλώσα μαζί τους....


Τα σκαλία είναι και πάλι μπροστά μου μόνο που τώρα δεν κάνουν ήχους...
είναι ελάχιστα πιο σταθέρα αν και μοιαζουν
ταλαιπωρημένα... απο το χρόνο?
ή απο την προσπάθεια να αντέξουν τον κόσμο και το βάρος του?
ποιος ξέρει....

οι τοιχοι άλαξαν τώρα είναι ελαφρος πιο καλοσυντηρημενοι σε βαθυ χρώμα
το κοκκινο του πιο γλυκου κρασιού...
Στον όροφο συναντάω εντυπωσιακά έπιπλα και χρώματα χωρίς καλυματα απείραχτα
αψεγαδιαστα αλλα με λίγη σκόνη...
πως φαινεται ο χρόνος....
περιποιημένος όροφος σαν τα όνειρα μου....


Τα σκαλία συνεχιζουν τα ακολουθώ τυφλα πλεον...
Εκεί το χρώμα έγινε πια τρομαχτικά σκούρο... οι τοιχοι καινουργιοι
αγέραστοι σχεδόν... αναλοιοτοι....

τα σκαλία σχεδόν γυαλιζουν δεν ακουγεται πια ο διασκεδαστικά επικυνδυνος θορυβος τους...
Σε αυτον τον όροφο τα πάντα είναι ζωντανά το τζάκι καιει στρωμένο τραπέζι και καταλοιπα ζωής εκεί....ακομα ζωντανα παρολα αυτά.
Εκει ολα ειναι τέλεια καογυαλισμενα απειραχτα απο τον χρόνο....
Αυτος ο όροφος
είναι τα αγεραστα ασβεστα συναισθήματα για εκείνον.....


Το σπίτι αυτο είναι η ζωή μου.... είναι εγκαταλελημένο γιατι λειπουν ανθρωποι απο μέσα
και το σπιτι αυτό δυστηχώς είναι μισο ΕΓΩ

λειπει μα είναι εκεί κατα περιεργο τρόπο....



ελπίζω να σας αρεσε η ξενάγηση

τα παραμυθενια μου....


Γ.Σ.

μεινε εδω ...σαγαπω...

καθε γλυκια μου σκεψη να πνιγει καθε πικρο σου πονο..
το πιο γλυκο κρασι θελω να το γευτω μαζι σου...
θα ειναι ενα κρασι φτιαγμενο απο τις πιο
μεθυστικες σταγονες της ηδονης μου...
και εγω ακοιμητος φρουρος σου...!!
ενας τροπος υπαρχει για να μην σε σκεφτομαι..
να σε βλεπω....
οταν κοιτας βαθια μεσα στα ματια μου...
οταν μιλας γλυκα μες στην ψυχη μου...
οταν χαμογελας ζεστα μες στην καρδια μου..
τοτε εχω τουλαχιστον τρεις λογους για να δακρυσω..


καιω το χαρτι που λιγο πριν ζωγραφιζα πανω την μορφη σου...
απο τη φωτια αναδυονται μεθυστικα αρωματα...
μπαινουν στη ψυχη μου και αποτυπωνουν αναγλυφα τη δικη σου...
ο πιο λαμπερος ηλιος στο κοσμο
φωτιζει τη καρδια μου,το μυαλο μου,το καθε βημα στη ζωη μου...
ενας ηλιος αναζωπυρωτης ολων των επιθυμιων και διεκδικησεων μου.
ενας ηλιος κρυμμενος στην ψυχη μου..
υποκινητης των ονειρων μου...
Ε Σ Υ..


οταν κανουμε ερωτα ζωγραφιζεις την μορφη σου
με ανεξιτηλα χρωματα πανω στο κορμι μου...
εδω να μεινεις...να με κρατησεις αγγαλια..
να με ανακρινεις..της καληνυχτας τα φιλια μην μου τα δινεις..

Αν μπορείς απόψε...μονο γι απόψε....

Έβαλα στα όνειρα μου σκούρη μπέρτα
Έβαλα στα μάτια μου χρώματα
Έβαλα στα χέρια μου κλωστές
κόκκινες κλωστές

Και αναρωτήθηκα...
Αν η αλήθεια μας πονάει
τότε γιατί δεν κλεινόμαστε στα
ανακουφιστικά ψέμματα....

Στα ανώδυνα παραμύθια
Φορώ εσένα στα μαλλιά μου...
Σε στολίζω αρώματα
Σε ποτίζω σκέψεις....
και σε ρωτάω αξίζει μάτια μου η αλήθεια?
η άπλα την έχουν υπερεκτιμήσει?

Πες μου ένα ψέμα και κάνε με ευτυχισμένη
άσε την αλήθεια κάτω για απόψε...
Μόνο για απόψε που είμαστε οι δου μας
Πες μου ένα ψέμα και άσε με
σε αυτό από αύριο φωτιά μου
πάλι η αλήθεια...


καληνύχτα....
.


Γ.Σ.

δακρυα χαρας..

Περπαταω στον δρομο μετα απο 3 υπεροχες ωρες μαζι σου....
η γευση του φιλιου σου ειναι ακομη πανω στα χειλη μου....
δεν λεει να ξεκολλησει...
και τοτε ερχεται η στιγμη που συνειδητοποιω οτι μια ακομη ψυχη με αγγιζει απο το πoυθενα και γεμιζει την δικια μου ψυχη με χαρα...
ξαφνικα τα ονειρα μου πηραν μορφη εχoυν ονομα...το δικο σου ονομα...
μια αορατη αγγαλια αρχιζει σιγα σιγα και με τυλιγει...
τα δακρυα μου γινονται δακρυα χαρας..
Τιποτα πιο δυνατο απο την δυναμη της καρδιας..Τιποτα πιο φωτεινο απο το χαμογελο που ηρθε παλι στα χειλη...Ειναι αγαπη;..Ερωτας;..Ενθουσιασ

μος;...Οτι και αν ειναι,σιγουρα αυτη τι στιγμη ειναι εδω και σιγουρα καθε μερα την απολαμβανω σαν να ειναι η τελευταια!....μου φτανει μονο που εισαι εδω...
Για εσενα...

Μου έδωσες αθανασία....

είναι λάθος που γραφω αυτο το κείμενο αλλα τοσο σωστο μεσα μου δεν φάνηκε ποτε αλλοτε....
Χαράματα...κατεβαίνω την σκάλα του σπιτιού
σχεδόν σε κατάσταση ύπνου..
ανόιγω το φως με πόναν τα μάτια μου πίνω νερό και ξαφνικά
πέρναει οτι μαζί σου έχω ζήσει σα ταινία μπροστά μου
πονάω,χαιρομαι, λυγίζω είναι τόσα που χάνω την αναπνοή μου.
Σκιζομαι στα δύο τυλίγω τα χερια μου στο στέρνο μου κρατοντας με ενωμενη
Και τότε ήταν που κατάλαβα .... ενας τετοιος πόνος θα επρεπε να με είχε τελιώσει
αλλα εσύ ετσι απλά και με ολα τα μαυρα σου
κομμάτια με έκανες αθάνατη.

Ενοιωσα τα σημάδια σου παντου και τιποτα αλλο δεν με ολοκλήρωσε
οπως τα σημάδια σου εμβλήματα της αθανασίας μου..
Ενοιωσα την παρουσία σου τα λάθη μας αυτά που είπαμε οσα ακόμα
χρωστάμε ο ενας στον αλλον...
Ενοιωσα ακόμα και το άρωμα σου πάνω μου....

Αθανασία λοιπον στην ψυχή μου αθανασία σε κάθε τι δικό μου αθανασία σε καθε τι δικο σου αθανασία λοιπόν σε καθε τι ελαχιστο που τολμήσαμε να ονομασουμε δικό μας...
Αθανασία μεσα μου αθανασία σε μια αγάπη τοσο λάθος ομως και τοσο σωστο
αθανασία ματια μου σε οτι ζήσαμε...αθανασία στις στιγμες και στα πάθη μας...

Με εκανες αθάνατη και έχω μια αιωνιοτητα να σε αγαπώ....
εχω μια αιωνιοτητα να σε αγαπώ....
εχω μέσα μου φαντασματα ετοιμες βαλίτσες την ηχό των ονειρων μου..
εχω πακεταρισμενες αναμνήσεις
εχω εσένα μέσα μου

μια στιγμη μαζι σου είναι καλητερα απο μια αιωνιοτητα χώρια σου
Δεν την θέλω την αθανασια κρατα την να την αφιερωσεις στις στιγμες μας

Γ.Σ.

ερωτας

ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ...

Ισως το πιο απλο αλλα και πολυπλοκο συναισθημα. Αφηνουμε ολο μας το ειναι σε ενα ατομο και παρασυρομαστε σε καθε ξεχωριστη στιγμη μαζι του. Ερωτας ειναι να εισαι με ενα ατομο και να αναρωτιεσαι αν αυτο που ζεις ειναι ονειρο. Ερωτας ειναι να ζεις την καθε στιγμη με ενα ατομο σαν να ειναι η τελευταια φορα που το βλεπεις...Ερωτας ειναι να θελεις αυτη η στιγμη να κρατησει για ΠΑΝΤΑ!!!!!!!!!!


για οσους ξερουν τι σημαινει ερωταςςςς......
σ αγαπαω....

Φθινοπωρο στην καρδια μου...

χαμένη στην μοναξια μεχρι που σε βρηκα...
και μ εδωσες λογο γ να προχωρησω...
αν και πολλες φορες δν εισαι εδω διπλα μου εισαι
και θα εισαι παντα μεσα στις πιο σκοτεινες πλευρες του μυαλου μου...
και θα περιπλανιεσαι...σαν μια σκια...
παντα θα κυνηγας τα ονειρα μου...

η αγαπη μου ειναι σαν μια πηγη εμπνευσης που ποτε δεν τελειωνει...
θα ειναι παντα εδω να με προστατευει και να με καθοδηγει...

σ αγαπω τοσο βαθια...
αφησε τα συναισθηματα μου να γινουν ενα κυμα και να περασουν μεσα απο τα μονοπατια της ψυχης σου..
νιωθω τοσα πολλα αλλα αυτο που θελω ειναι απλα να μυρισω τα μαλλια σου...να αγγιξω το δερμα σου...


ας μην τελειωσει αυτο που ζουμε εμεις οι δυο...
ας το κανουμε αθανατο...


ολες οι στιγμες που ζησαμε μαζι
και ολα αυτα που μου εδωσες δεν θα χαθουν ποτε μεσα απο την καρδια μου...
θα ειναι αυτα που θα με κρατανε ζωντανη...



ακομα κ αν οι δρομοι μας χωρισουν εγω θα ειμαι εδω γ να ερθεις να με ξανα αναστησεις...

ξαναφερε με στη ζωη ,
κρατα με στο παραδεισο ή στειλε με στην κολαση...