Τετάρτη

run away...


    Μακρυά απο τα όνειρα του θεού περα απο τα ματια του έρωτα...τρέχω στο ρεύμα ανάποδα και πίσω μου η μοίρα με κυνηγά με ψάχνει με ζητάει και εγώ τρέχω  έβαλα στα πόδια μου φωτιά έβαλα στα κύτταρα μου δηλητηρίο να με μολυνει μα να με κάνει δυνατή...
    Και τι νομίζεις ήθελα? Να γίνω αγγελος πάνω απο τα κλινοσκεπάσματα σου να γίνω αέρας να χορέψω ανάμεσα στα κομμάτια  του δέρματος σου...Μα εσύ οχι δεν με ήθελες εκεί και εγώ μου έβαλα φτερά να πετάξω να κοντρα σε όσα κοντα σου με φέρνουν σε θεους και δαίμονες να φυγω μακρυά σου αμα αυτο ειναι που θέλεις....Το μονο που κραταώ είναι ενα κοκκινο λουλουδι με αγκάθια, που απο μάυρα έγιναν κόκκινα ποτίστικαν με το κόκκινο αίμα μου....Στο αίμα μου χρωσταω την αγάπη που μου πόνεσες να δώσω. 
  Ηταν όχι ήταν αλήθεια λέω.... Δεν θέλω να με αφήσω έτσι εύκολα αλλα για τους ανθρώπους ολα εύκολα είναι...όλα απλά... δεν ρωτούν δεν με τρλουν δεν αναρωτιουνται καν...Ετσι και εγώ θα κλειστώστο κουκλόσπιτι μου λάθος το λες? ή σωστό...Δεν τα μετράω εγώ αυτα ξέρω να πηγαίνω χωρίς αποσκευες χωρίς...προστατευτικά χωρίς ασπίδα γυμνή και σαν έμβρυο μικρή να είσαι εκεί να με γεννάς να με ζεις να με κοιτάς.... Με έντυσες ομως έχασα την ζωντάνια μου την καθαρότητα μου καλα έκανες όχι καλα έκανες....Και Συγνώμη....Ψυχή μου χαμογέλα... μωρο μου μικρό τωρα είμαι μακρυά σου εσυ είσαι ομως κάλα οπως και να είσαι όπου και να είσαι φώναξε με....
Κοπο δεν μου κανει να τρέξω ξανα κόντα σου στα φτερακια σου μικρο μου


 
ψυχή μου μακρυα.. ψυχή μου μόνη.... ανόητε έρωτα κοίτα πως με έκανες παλι κοιτα πως με κταντησες ...Ενα πράγμα εκανες που δεν μπορω παρά να σε ευχαριστησω....Μου έδωσες δρόμο ατελιώτο λίγο μόνο αλλα παράπονο δεν εχω με εφησες χωρις ορίζοντες.
Γ.Σ. 

Σάββατο

Σου ειχα φυλαξει....


Χριστουγεννα... Ηταν  μια επόχη που δεν της αρεσε καθόλου... αν και την γοητευε....δεν ηταν το κλιμα τα λαμπακια τα φωτακια οι ΚΑλοσυνατοι κυριοι αυτα που την γοητευαν...ηταν το ζωντανεμα των παραμυθιων πιο πολυ ηταν η μελαγχολια της σκεψης ΤΟΥ,ηταν η ζωη της που την μετρουσε σε αμετρητες πλεον μελαγχολιες...Απο παντα της αρεσαν  τα παραμυθια με ομορφο χαρουμενο τελος αλλα αυτα που πραγματικα τυπονοταν μεσα στο ακομα αγραφο μυαλο της ηταν αυτα που ο πατερας της τα ανακατευε τα μαγειρευε ωστε να εχουν αινιγματικο και καπως λυπηρο τελος.Τα βραδυα πριν κοιμηθει επαναλαμβανε τα κομματια που της αρεσαν πιο πολυ και καπως ετσι την επαιρνε ο υπνος στα χέρια του και εκανε τα παραμυθια εκεινο την πραγματικοτητα της...Ειχε μαθει το κολπο πια και ετσι καθε φορα που δακρυα πλυμιριζαν τα ματια της μετα απο ενα ακομα χαστουκι που δεν ηταν ετοιμη να δεχθει στη ψυχη της εκεινη επαναλαμβανε το αγαπημενο της με τον ''αρκουδο-πριγκηπα'' επινοηση του πατερα της...τα ματια της γεματα απο εναν χειμαρο το επομενο πρωι εκεινη τα συγκρατουσε και συνεχιζε την μερα της λεγοντας πως τωρα κοιμαται και οταν επιτελους κοιμηθει θα ονειρευτει την πραγματικοτητα της. 
Ετσι και εκεινο το βραδυ....που τα ματια της πονουσαν απο τα δακρυα αρχισε να λεει το παραμυθι σιγανα τρωγοντας μερικα φωνηεντα και κλεινοντας τα ματια της....Ολα ηταν αλιως.... Ενα μεγαλο λιβαδι και τα ρουχα της εμοιαζαν αλιωτικα.... ηταν ομορφη με εναν αριστοκρατικο κλασσικο τροπο τα μαλλια της ηταν ψηλα ενας γενναιος κοτσος και μερικες αττιθασες μπουκλες εφτιαχναν ενα χαριτωμενα  ατσαλο στεφανι γυρω απο το μετωπο της. Και να τος!!!! ο αρκουδος της.... ενας καφε ομορφος τριχωτος αρκουδος με μεγαλα ματια τοσο οικεια....Την συνεχεια την ηξερε....ο ακρουδος την αποφευγει σαν τον διαβολο εκεινη απληστα τον ψαχνει τον ζηταει... θελει να γευτει κατω απο τα ακροδαχτυλα της το τριχωμα του εκεινος αγαρμπα την αποφευγει....εκεινη προσπαθει με οση δεξιοτεχνια διαθετει να κερδισει την εμπιστοσυνη του να τον ξεγελασει για να τον πλησιασει... και οταν η πολυποθητη στιγμη φτανει εκεινος με το πρωτο αγγιγμα της αλλαζει... παιρνει μορφη ενος αντρα....οχιιι δεν ειναι ενας απλος αντρασ ειναι εκεινος που στην ζωη της την πραγματικη την εκανε να πονεσει και τον ειχε αγαπησει οσο τιποτα ποτε της.
Μελαχταρα τρεχει κοντα του οπως θα εκανε ακομα και ξυπνια να ηταν... τρεχει τρεχει τρεχει το σωμα της  ακουραστω αναπτυσει ταχυτητα.... τα χερια της απλωμενα μονο λιγο μακρυα του μακρυα απο την ζεστη του που της ειχε λειψει οσο τιποτα, και μολισ τα χερια της υποτιθεται οτι επρεπε να τον κλεινουν στην αγγαλια της εκεινος ξαφνικα γινεται χρυσοσκονη και εκεινη μενει να την κραταει αυτην την χρυσοσκονη...........Τοτε πεταγεται απο το κρεβατι ιδρωμενη κλαμενη 
<<παλι εφυγες νωρις.>>
μουρμουρισε και ξεσπασε σε αναφυλιτα το ρολοι εδειχνε 5:00 το πρωι εκεινη εκλαιγε... αρπαξε αποτομα το χερουλι του κομοδινου της και αβγαλε ενα κουτακι κρμαστο για τον λαιμο καρδουλα...μεσα τ επαιζε χρυσοσκονη ανοιξε το κουτακι και την πεταξε προσ τα πανω για να την λουσει ετσι εγινε....
<<στο ειχα φυλαξει>> ειπε και κοιμηθηκε απαλαγμενη απο τον πονο ηρεμη μετα απο καιρο ειχε αποδεσμευσει τον εαυτο της απο την αναμνηση του...
κανεις δεν ξερει πως μαγικα.....

 

Γ.Σ.

Πέμπτη

μια προσευχη για να 'ρθεις...

αλλο ενα βραδυ ησουν πιστος στο ραντεβου σου...
μολις ξυπνησα και το μονο που θυμιζει το περασμα σου ειναι ο ιδρωτας στα μουσκεμενα σεντονια μου..
μια καυτη ανασα χανεται στο χρονο ενω το ρολοι δειχνει 12 παρα..
δε ξερω τι ειναι αυτο που σε φερνει καθε μα καθε βραδυ στο ονειρο μου..
ποια μοιρα σε εστειλε στο δρομο μου και τι πορεια να τραβιξω..
το δρομο της σιωπης η το δρομο του ρισκου..
ποιος ανεμος να φτασει το αγγιγμα σου οταν το στιγμα του φιλιου σου δεν λεει να ξεκολλησει απο πανω μου...
εχω πολλα να σου δωσω..
μια νυχτα ζηταω ξανα ...οπως και χθες...
δωσ μου ενα σημαδι μοναχα πως υπαρχεις...
μονο..μονο μια νυχτα θα ηθελα να μπω στο ονειρο σου και επειτα ας βγω..
για να δω μηπως κατοικω εστω και λιγο στα ονειρα σου...
πρεπει τροπο παλι να βρω στο ονειρο μου για λιγο να μπεις..
μεινε εδω....

Τετάρτη

Γιατι δεν μ'αγαπας πια?


Γιατι δεν μαγαπας πια?
Γιατι τι σου εκανα και επαψες να με αγαπας?
Καληνυχτα...καρδια μου καληνυχτα...

Πέμπτη

Εσυ φταις εγω σαγαπω ετσι παει.




Τα μάτια της σκάναραν την θεα που είχε μπροστα της.... απλήστα κοιτουσε.... ομορφο θέαμα....
Δυο χέρια τυλιχτηκαν  γυρω απο την κοιλία της.... ενα γυμνο στήθος ακοθμπαει την γυμνη πλάτη της
Με εκεινον τον ανθρωπο που κοιτουσε την ιδια θεα με εκεινη εχει μοιραστει την ψυχη της...
Και αυτο που την πονούσε ήταν το γεγονος οτι εκεινος την αγγαλιαζε τελευταια φορα...Ομορφα που εμοιαζαν όλα τοτε που εβρισκε παντα κατι να της λειεπει....
Δεν φανταζόταν ποτε ποσο θα της έλειπε.....
Εκεινος ομως δεν ι ηταν ποτε ξανα εκει ποτε ξανα για εκεινη....Η ζωη του ηταν αλλου ηταν εκει που είχε αφησει κομματι του εκεινη ηταν εμβολιμα μια παρατερη νοτα....
Τα βηματα του ξεμακρυναν.... η πορτα ανοιξε ενα δευτερολεπτο ακομα και ολα θα ειναι παρελθον πια
να θελω/ει να ουρλιαξει.... ''μηηηηη μη φυγεις μεινε εδω αγαπησε με ή και οχι μ ονο μεινε''
Το στομα της δεν ανοιξε το μετανοιωσε... ακομα το μετανοιωνει....
Αδειασε....ερημωσε μεσα της παγωσε αξαφνα ποια ανοιξη ποια?
ποιο δροσερο αερακι παγετος....
πηρε στυλο πηρε χαρτι.... και εγραψε με τρεμαμενα χερια....


''κρυώνω...γιατί εσυ επετρεψες στον αερα να βρει τρωτα σημεια να με φτασει οχι 
γιατι εγω δεν προφυλαχτηκα σωστα.
αλλα και παλι το φταιξιμο ολο δικο μου.Σ'αγαπω.''


Γ.Σ. 


Δευτέρα

Και τωρα σωπασε.....γιατι ετσι πρεπει


Φιλα με οπως ποτε... δεν εχεις φιλησει χειλια....
ψιθυρισε μου οτι η αγγαλια σου εχει φτιαχτει ακριβως για να χωραει το σωμα μου μεσα....
Σαν το κλειδι....με την κλειδαρια.... χωραμε ακριβως ο ενας στον αλλο....
τα χερια μου σε περιμεναν το μυαλο μου παραδοθηκε.....
πριν καν ξεκινησει τον πολεμο.....
Τα πλευρα μου διαλυονται απο την επιθυμια για αγγαλια....
Δεν ειναι τα ονειρα που νοστιμιζουν την πραγματικοτητα ειναι η ζωη που γενναει τα ονειρα χρωσταμε 
στον ερωτα σε εμας χρωσταμε.....
Μακαρι να μπορουσα....
και ομως μπορεις ειμουν παντα σιγουρη οτι μπορουσες.....
Δικη σου αγαπη μου με ολη μουτην δυναμη....
Σε χωρες μακρυα πολυ μακρια εκει που η αγαπη και ο ερωτας ειναι συναισθηματα με απολυτη κυριαρχια 
στην κοινωνια....
Συνανηθηκαμε γιατι ετσι επρεπε
γιατι αλιως δεν γινοταν.....Γιατι ηταν γραμμενο ναγινει
 
Γιατι καποιες αγαπες ειναι απαραιτητες για την συνοχη του κοσμου....
δημιουργουν ενεργεια θετικη ομορφη...
και για καποιους ερωτες....
Ενα φιλι και υστερα κι αλλο κι αλλο 
και μετα πολλα και ακομα περισσοτερα ποτε δεν μπορει να ειναι μονο ενα......

 και τωρα σωπασε μικρο μου γιατι ετσι πρεπει γοατι σαγαπω τωρα δνε υπαρχει χωρος για λογια αγαπη μου 
σωμασε τωρα γιατι ετσι πρεπει.....










Σωπασε μωρο μου ετσι πρεπει.....
never say goodnight
Γ.Σ.

τα παραμύθια μου.. χωρίς τέλος...


Γ.Σ.