Όσο.....

Όσο εγω  θα ζω, θα σε σκεφτομαι (αν και θα προχωραω)
Όσο εγω θα αναπνεω εσυ θα ζεις μέσα μου (ακομα και αν...)
Όσο εγω θα σε αγαπαω δεν θα παθεις τιποτα κακο(οκίζομαι)
Όσο περναει απο το χερι μου  θα χαμογελας (εκτος και αν πια δεν θελεις να μπορω...)
Όσο εγω θα ειμαι εδω εσυ δεν θα εισαι μονος (οπου και να σαι)



Όσο εσυ υπαρχεις εγω ζω (ακομα και  αλλου παντα...δικη σου)
Όσο εσύ εισαι χαρουμενος εγω αγγιζω το τελειο (την απολυτη ηρεμια)
Όσο στην ζωη μου εισαι εγω οδηγουμε καπου (ασχετα αν δεν εισαι εσυ ο προορισμος)
Όσο με λατρευεις εγω χρωματιζω στιγμες ( σε λευκο χαρτι)
Όσο είσαι εσυ εγω ειμαι παντα μαζι σου ποτε μόνη (οπου και να μαι)





Όσο είμαστε μαζι, θα ζουμε παντα (στους προορισμους μας)
Σε λατρευω.

Deep Inside

Time recedes every day

You can search your soul but you won't see

As we pass ever on, on our way

Towards some blank infinity

....

Για σένα!

"Only you can heal inside,
only you can heal your life
it must have been an angel
who counted out the time
yes it must have been an angel
who raised a knowing smile
and i just couldn't reach you
no matter how i tried
no i just couldn't reach you
so instead i ran to hide

(only you can heal inside,
only you can heal your life)
mother can you hear me?
can you tell me, are you there?
father can you help me?
cos i know that you care
and i dont have to fight it anymore
for all those years i was dreaming
and i don't have to worry anymore
cos i found my belief in...
mother can you hear me?
can you tell me are you there?
father can you help me?
cos i know that you care

(only you can heal inside,
only you can heal your life)



Αφιερωμένο σε σένα μαζί με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που είσαι πάντα εκεί.

Να μην ξεχνάς πως οι ψυχές δεν φεύγουν από κοντά μας .
Γίνονται άγγελοι και είναι δίπλα μας ,όταν και αν τις χρειαστούμε.
Να γελάς  ...γιατί το νοιώθουν.
Και να θυμάσαι μικρό Sykaki μου πως ο χρόνος  μπορεί να είναι σκληρός στην αρχή ,με το πέρασμά του  όμως τα απαλύνει όλα.
Παραμυθένια φιλιά  .

Θρήνος περασμένων ....

Από το άνθος πως να παράγεις πόνο;
πως απο τον έρωτα μίσος να κερδίσεις;
και από εσένα ασχήμια πως να δω;


Θρηνώ όσα πέρασαν και πάνε
οσα θα έρθουν και με την σειρά τους θα σβήσουν σαν απο  καντηλιού τελευταία αναπνοή
Όσα θέλησα με τόση πίστη όσα λατρεψα με τοσή προσμονή.
Ακόμα πιστεύω στο ακατόρθωτο μαζί σου να με πάρεις.
Αν μπορούσες θα με κρατούσες δίπλα σου;
Τι ρωτάω; ρωτάν τέτοια πράγματα καθώς συνθέτουν το  requiem ενός ονείρου;

Όχι σου λέω εγω δεν τα ρωτούν, μα η απορία δεν παυει να υπάρχει.

Λύνω τα μαλλιά   μου και  μαθαίνω απο την αρχή τα γράμματα ένα ένα να ξαναμάθω λέξεις να σε ξανάγαπήσω   οπως τότε οπως  τωρα δεν θυμάσαι, και ίσως να ξέχασες για πάντα.

Δεν θυμαμαι πόσο καιρό έχω να κοιμήθω με τον υπνό της ηρεμίας....
φταιει που πια κοιμήθηκες εσύ μεσα μου και γαλήνη δε βρίσκω που να με παρει....

Αγκάθι τ' όνειρό μου
φράχτης το λόγικο μου
Έλα ξανα στο νου μου
είκονα τ'ουρανού μου.

Αγέρα μου δραπέτη....

Κάτι νύχτες....ατελείωτα δύσκολες

είναι δύσκολη νυχτα η σημερινη
ειναι μαυρη οπως και το μεσα μου
μου λειπεις
και σε ζητω με ολη τη δυναμη μου
να ξαπλωσεις πανω μου να σε νιωσω μονο εσενα θελω
μου έλειψες....
σαν τρύπα είναι...
όπως και να έχει....
ήθελα απλά να σου μιλήσω...
πονάω που λείπεις...
δεν έχω πονέσει περισσότερο.. κανείς δεν μπορεί να κρατηθεί μέσα μου....


μου λείπεις...
ζω μια κενή ζωή.. υπάρχω απλά διακοσμητικά....
κανείς δεν με θέλει πια σαν φίλη σαν κοπέλα...
χαμένη υπο8εση με αποκάλεσε ένας....
χαμένη υπόθεση για όλους...
  νόμιζα πως για σένα ήμουν κάτι άλλο...

δεν ξέρω τι κάνεις που είσαι
θέλω να σιγουρευτώ πως δεν ήσουν ένα όνειρο
γιατί έφυγες και που πήγες
γιατί πήρες μαζί σου την ζωή μου?
γιατί με πονάς?
θέλω να ξέρω ότι υπήρξες....
θέλω να ξέρω ότι...ότι με αγκαλιασες οτι μου έγραφες ότι μου μιλούσες...
  θέλωνα θυμάμαι κάθε στιγμή
πως στο διάολο να ζω μακριά σου?
καταστρέφω εμένα μέρα με τη μέρα....
προσπάθησα.. να σε διώξω από μέσα μου....
έκανα έρωτα και είπα το όνομά σου....
αγκάλιασα και μύρισα το δέρμα σου
 ζω γιατί με κρατάει ένα κρεμαστό που έχω στο λαιμό μου

κομματιάζομαι
η ψυχή μου..... αν δεν χαμογελάς δεν αντέχεται η γαμημένη η ζωή
ποιος σε πείραξε? ποιος?
μίλα μου ήξερες πως πάντα εδώ ήμουν για σένα...
μη φύγεις έτσι....
μην μου πάθεις κατι  δεν θα το αντέξω...



δεν ξέρω τι περιμένω .
Σαγαπω...

Δεν σε άφησα μόνο πως τολμάς να το πεις αυτό....... μέρος 2ο....

3.

όλη η μέρα τους αφιερώθηκε σα να μην υπήρχε δεύτερη σα να μην υπήρχε αύριο ήταν τα απαιτητικά του μάτια και τα ακόμα πιο απαιτητικά του δάχτυλά που έλιωσαν τις αντιστάσεις τις, Το επόμενο πρωί που εκείνη ξύπνησε ήταν διπλά της και την  κοιτούσε....<< έμεινες>>  είπε όταν τον είδε,<< πως θα μπορούσα να μην;>> τα χέρια του μπλέχτηκαν τρυφερά στα μαλλιά της και εκείνη γεφύρωσε την απόσταση που πλέον τους χώριζε δυ χείλη που αντιδρούσαν  πρωτόγονα σχεδόν  παρθένα στο άγγιγμα του και   όλα εκείνη της θυμισαν ποια ήταν όταν ήρθε σε αυτήν την όλη κυνηγώντας μια σπουδαία φοιτητική ζωή και τον έρωτα.<<Που να σουν τόσα χρόνια; που ήσουν;>> είπε εκείνος που τα μάτια του την κοίταζαν επίμονα και  απολογητικά λες και εκείνος έφταιγε που δεν είχαν βρεθεί τόσα χρόνια,<<Στην Ελλάδα>> απάντησε και αμέσως με το που είπε την λέξη το στομάχι της δεθηκε κόμπος Ελλάδα, Ελλάδα Ελλάδα. θα έπρεπε να γυρίσει πίσω εκεί όπου άνηκε στην χώρα της σε 13 μέρες απο την ώρα εκείνη σηκώθηκε και αφού φόρεσε τα ρούχα της έτρεξε στην εξώπορτα αφήνοντα τις φωνες του να σβήνονται πίσω από την πόρτα.Δεν ήθελε να δεθεί μαζί του θα έφευγε και μετά; Κάτι μέσα της σκούριασε εκείνη την στιγμή και  διάβρωσε την τρυφερότητα που είχε γεννηθεί μέσα της τις τελευταίες ώρες,<<πως  να σε αφήσω όμως μου λες πως?>> παρά τα χτυπήματα του τα τηλέφωνα του οι επόμενες δυο μέρες κύλησαν μέσα στην απόλυτη σιωπή του σπιτιού της  ούτε στην σχόλη δεν πλησίασε. την τρίτη μέρα κατεβαίνοντας δειλά τα σκαλιά να βγει έξω τον πέτυχε στην εξώπορτα,μόνο που τώρα είχε αλλάξει ήταν ένας άντρας φάντασμα κουρασμένος άυπνος ένα κινούμενο ερείπιο. μόλις την είδε έτρεξε την πρόλαβε <<Τι σου συμβαίνει μου λες; γιατί έφυγες>> είπε τρέμοντας<< δεν έφυγα θα φύγω όμως σε 10 μέρες  πίσω στην χώρα μου>> << και γιατί με αποφεύγεις γιατί 10 μέρες; μόνο; γιατί;>> είπε και οι φλέβες του προσώπου του τινάχτηκαν και τα μάτια του θόλωσαν και την άφησε  από τα χέρια του << Δεν θέλω να δεθώ και μετά να φύγω εγώ νομίζεις το αντέχω το μπορώ>> πριν αποσώσει την φράση της εκείνος είχε κλείσει την πόρτα του και εκείνη ένα ράκος  έφυγε κλαίγοντας  έτρεχε   και δεν μπορούσε να καταλάβει έτρεχε για να πάει κάπου; ή για να ξεφύγει από κάπου άλλου.
4.
Ούτε είχε καταλάβει πως ήώρα είχε περάσει και είχε νυχτώσει, τα πόδια της την έφεραν στο σπίτι της οδηγούμενα απο ένστικτο και όχι απο προθυμια,  ανέβηκε τις σκάλες σαν να π΄΄ηγαινε στην εκτέλεση της. εκεί μπροστά στην πόρτα την περίμενε ο έρωτας.... καθισμένος στο χαλάκι της πόρτα και με ένα βιβλίο στο χέρι  όταν την είδε σηκώθηκε την φίλησε με εκείνα τα απαιτητικά φιλία, και τις ψιθύρισε <<όσο κρατήσει ευλογημένο να 'ναι και μην ανησυχείς όλα θα τα φτιάξουμε>> << Πολύ ποιητικό γι να είναι αληθινό δεν νομίζεις>> είπε εκείνη με ένα χαμόγελο που δεν μπορούσε να χαλιναγωγηθεί << δεν νομίζω τίποτα πια>> είπε απλά και την πήρε στα χέρια του  παίρνοντας τα πόδια της από το πάτωμα και από την στέρεη πραγματικότητα   σε έναν έρωτα που έμοιαζε σύντομος και  κρεμάμενος από μια αναποδογυρισμένη κλεψύδρα... 5 μέρες πριν φύγει εκείνος και εκείνη έκαναν όλα τα απωθημένα τους πραγματικότητα  μείναν έξω στην βροχή όλο το βράδυ  έκαναν έρωτα παντού και η ζωή τους έμοιαζε χωρίς όρια << Πόσος λίγος χρόνος μας έμεινε...>> είπε εκείνη πριν την σκεπάσει μ ένα λαίμαργο φιλί. .......................Τέταρτη βράδυ το χέρι του μπλεγμένο στο δικό της και ένα πολλά υποσχόμενο βράδυ είχε αρχίσει.....<< Σήμερα πρέπει να σου εξομολογηθώ κάτι >> της είπε και εκείνη χαμογελώντας του έδωσε το έναυσμα να ξεκινήσει <<Δεν είμαι τυχαία στο Λονδίνο ξέρεις, πριν καιρό  είχα αρραβωνιαστεί αλλά, πότε δεν ένοιωσα μαζί της τον πιο τρελό έρωτα για τον οποίο προορίστηκα, γα τον οποίο γεννήθηκα, και αποφάσισα να περάσω λίγο καιρό μακρυά από όλους και από όλα για να πάρω μια απόφασή, Αυτές οι δέκα μέρες ήταν αρκετές για να δω ΄τι για εσένα γεννήθηκα και θα γεννιέμαι κάθε μέρα....Θέλω να ζήσω μαζί σου μια ζωή.>> εκείνη πάγωσε στο πρώτο εκείνο λεπτό που τηρήθηκε μια συμφωνία σιγής << Όχι όχι εγώ φεύγω και δεν είμαι αξιόπιστο άτομο ήταν μοναδικά διότι ήταν μόνο δέκα μέρες δεν θα διαλυθείς για εμένα σε παρακαλώ. Δεν θέλω πρέπει να γυρίσεις εκεί όπου ανήκεις.Και σήμερα είναι το σημείο όπου όλο αυτό λήγει μεθαύριο τα χαράματα γυρνάω πίσω και δεν θέλω να ξαναμιλήσουμε μέχρι τότε και από εκεί και πέρα. >> ειπε καθώς πλήγωνε τον εαυτό της βαθύτερα από ότι μπορούσε...<<Μα σ'αγαπαω>> << Εγώ όχι>> είπε κα έφυγε έπρεπε να τον πληγώσει για να μην την αναζητήσει..... και δεν την αναζήτησε ή τελευταία μέρα πέρασε με την απόλυτη σιωπή από εκείνον.....
5.
4 το χάραμα ήταν όλα έτοιμα μια βαλίτσα τα κομμάτια της και ένα ταξί να περιμένει κάτω, τα σκαλιά την  βούλιαζαν την ρουφούσαν η λογική της την ξεκινούσε ξανά και ξανά στο πλατύσκαλο την περίμενε εκείνος, δηλαδή ότι είχε απομείνει από εκείνον ένας νεκρός ζωντανός την αγκάλιασε την έσφιξε,<<Μην φύγεις μην φύγεις απο εδώ σε παρακαλώ μην φεύγεις>> << Ασε με σε παρακαλώ  άσε με κορνάρει το ταξί πρέπει να φύγω>> εκείνος κατερευσε στα πόδια της  φιλώντας την με αναφιλητά να μείνει  εκείνη με όλη της την ψυχραιμία σήκωσε εκείνον από το πάτωμα τον φίλησε γλυκά << Και εγώ Σ'αγαπω>> είπε και έτρεξε στο ταξί  τον διέταξε να τρέξει να μην τους προλάβει  ένας άντρας έτρεχε πίσω τους λίγα μέτρα χωματόδρομος και ο καθρέφτης έδειχνε έναν άντρα πεσμένο στα γόνατα εναν άντρα κομμάτια ,  εκείνη δεν ξανακοίταξε και ξέσπασε σε κλάματα ......

Αυτή ήταν και η τελευταία φόρα που ειδώθηκαν... έφτιαξαν τις ζωές τους,πάντα όμως που και που ρίχνανε ματιές στο παρελθόν....
<<δεν θα σε ξεχάσω πότε >> μονολογούσαν


Αφιερωμένο σε έναν πολύ ξεχωριστό άνθρωπο....που δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει μέσα μου
.

Δεν σε άφησα μόνο πως τολμάς να το πεις αυτό.......

1.
ημέρα την βρήκε να κοιτάει παλιές φωτογραφίες από όσα είχε αφήσει εκείνη την μέρα πίσω της,έναν άντρα κλαμένο γονατισμένο από τον πόνο πολύ αίμα στην καρδία του πολλές πληγές μέσα του και  σκόνη από το αυτοκίνητο της όλα τα θυμάται από εκείνη την εποχή. Τον γνώρισε,νομίζοντας τον για απλο καθημερινό άνθρωπο με ρούχα φθαρμένα λερωμένα Αλλά με τα πιο εκτυφλωτικά άτια που είχε δει ποτέ.
ντριιιιιιιιιν Ντριιιιιιιιιιν το ξυπνητήρι την τίναξε και  σηκώθηκε παραπατώντας στα ρούχα που ήταν πεταγμένα άτσαλα και βιαστικά στο πάτωμα κάποιος τα είχε πετάξει εκεί ήταν πολύ μεθυσμένη για να θυμάται ποιος ήταν,όποιος και αν ήταν το πρωί δεν την είχε δίπλα του και αγκαλιά είχε φύγει <<Και καλά έκανε>> μονολόγησε κοιτώντας το πρόσωπό της που ήταν μαύρο από το μακιγιάζ  όταν ξεβάφτηκε στο καθρέφτη έβλεπε ένα κοριτσάκι ένα παιδί,κανένα ίχνος ταλαιπωρίας ή καμία ένδειξη του άστατου βιογραφικού της  έβαλε φόρμες ξεκινώντας να βγει από το σπίτι να αγοράσει  τα απαραίτητα σκεπτόμενη πως είναι οι τελευταίες 2 βδομάδες στο Λονδίνο είχαν τελιωσει οι σπουδές της εκεί και θα έπρεπε να γυρίσει εκεί από όπου ξεκίνησε.
<<θα μου λείψει το Λονδίνο>> σκέφτηκε καθώς έμπαινε στο μαγαζάκι όπου συνήθιζε να αγοράζει αυτά που της χρειάζονταν  περπατώντας  χαμένη στις σκέψεις της και στον κόσμο της γενικότερα παραπάτησε πάνω σε έναν άνδρα που αν ήταν πιο περιποιημένος θα μπορούσε να είναι και όμορφος,<> απολογήθηκε << χάλια τα έκανα>> και συνέχισε να μονολογεί στα ελληνικά<< Και με λέρωσε κάνα μπάνιο δεν κάνει;>> συνέχισε σχεδόν τσατισμένη << είμαι από την δουλεία δεσποινίς μου>> ο άντρας μπροστά της απάντησε σε άπταιστα ελληνικά κάτι που την έκανε να κοκκινίσει και να Κρυφτεί πίσω από τα μαλλιά της <<εεεεεμ συγνώμη δεν το ήξερα,μιλάτε ελληνικά;>> <<Ναι είμαι Έλληνας και  απλά δουλεύω εδώ>>το πρόσωπο του κάτι της έλεγε αλλά  δεν μπορούσε να είναι σίγουρη.<<εμμμμ δεσποινίς μου θα θέλατε να σας συνοδεύσω μέχρι το σπίτι σας και αν δεν είναι τρομερή αγένεια να ρωτήσω και το όνομα σας;>> Ξαφνικά ένιωσε θυμό μέσα της θυμήθηκε την άδεια θέση δίπλα της το πρωί και  θύμωσε με τους άντρες και με την συμπεριφορά τους<<Όχι ευχαριστώ και το όνομα μου δεν θα ήθελα ν το πω καλημέρα σας>> και άρχισε να περπατάει γρήγορα και σχεδόν τρέχοντας έφτασε στο σπίτι της αυτό που την τρόμαξε ήταν ότι το μυαλό της συνέχισε να ανατρέχει στις λεπτομέρειες του μικρού τους διαλόγου.


2.
Μέχρι που έφτασε το βράδυ και άφησε πίσω τον ρομαντικό εαυτό της και ξεκίνησε για ποτό σήμερα όμως τα έβλεπε όλα διαφορετικά κανένας δεν της κινούσε το ενδιαφέρον και ένας με τον οποίο μιλούσε ήταν καθαρά αποτυχημένη επιλογή η ώρα περνούσε και εκείνη έπινε όλο και πιο πολύ σε πολύ άσχημη κατάσταση βρέθηκε στην πολυκατοικία της  σχεδόν σέρνοντας το σώμα της ο κύριος με τον οποίο έπινε ποτό εκείνο το βράδυ ξαφνικά σαν μια τελευταία λάμψη λογικής τον ευχαρίστησε και τον αποχαιρέτησε εκείνος θυμωμένος σχεδόν αγανακτισμένος την άφησε  σε μια πόρτα πατώντας το κουδούνι και έφυγε χωρίς τύψεις, η πόρτα άνοιξε και το τελευταίο πράγμα που εκείνη θυμόταν μέσα στην ζάλη της ήταν τα δύο υπέροχα μάτια που είχε μέσα της όλη μέρα.
Το πρωί που ξύπνησε ήταν σκεπασμένη στο κρεβάτι της και παραδόξως ντυμένη στην άλλη μερια του δωματίου ένας άντρας σε εμβρυακή στάση κοιμόταν στην πολυθρόνα <<Τι στο καλό συμβαίνει;>> ψιθύρισέ καθώς σηκώθηκε και  πλησίασε το κουλουριασμένο σώμα με περιέργεια το πρόσωπο του κάτι της θύμιζε,τον άγγιξε απαλά στο μπράτσο και εκείνος ξύπνησε αμέσως όχι όμως νευρικά και   ταραγμένα είχε ένα υπέροχο γαλήνιο ξύπνημα  που έκανε όλα της τα κύτταρα να βγάζουν γαλόνια τρυφερότητας, άνοιξε τα μάτια του...<< ΕΣΥ??, τι έγινε εχθές εδώ πως εσύ βρεθηκες εδώ, τι κάναμε;>> ανάκατα έβγαιναν όλα από το στόμα της και η αναπνοή της έγινε γρήγορη και ανήσυχη  εκείνος  σηκώθηκε και της έσφιξε τα μπράτσα να σταματήσει ήταν τόσο κοντά της που ένιωθε την ζέστη του...<<τι έγινε χθες ;>> ξαναρώτησε ξέπνοα αυτήν την φορά<< εγώ θα πάω μέσα και  θα περιμένω να αλλάξεις και τότε θα τα πούμε>> της είπε ήρεμα και έφυγε από το δωμάτιο.Τα λίγα λεπτά που έμεινε μόνη της  το μυαλό της πήρε φωτιά << Αν με είχε δει γυμνή δεν θα έφυγε αο το δωμάτιο για να αλλάξω-ωωω και είναι τόσο όμορφος-πως βρέθηκε εδώ;-και τώρα τι θα πούμε;>> μια πλημμύρα ερωτήσεων  στο μυαλό της που την έκαναν βιαστική στο ντύσιμο της,,,
Μπήκε στο δωμάτιο και εκείνος καθισμένος την περίμενε  <<πως βρέθηκες εδώ>> ρώτησε πριν καν καθίσει<< φαίνεται πως είμαστε γείτονες και χθες σε βρήκα στην πόρτα μου σε ημιλυποθημη κατάσταση σε ανέβασα στο σπίτι σου προσπάθησα να σε βάλω για ύπνο εσύ όμως είχες άλλα σχέδια για εμένα και εσένα που συγνώμη αν σε προσβάλω στα χάλασα>> Το στόμα της έμεινε ανοιχτό και πάγωσε<< ήμουν μεθυσμένη..συγνώμη>> ψέλλισε και  κοκκίνισε...<< οχι βέβαια ότι δεν μου αρέσεις αλλά... δεν είχες πλήρη γνώση του τι έκανες δεν ήθελα να σε εκμεταλλευτώ καταλαβαίνεις>> αρχισε να γελάει, εκείνη παρατήρησε πόσο όμορφο γέλιο είχε και παρασύρθηκε από αυτό και άρχισε να γελάει... ξαφνικά την πλησίασε και την φίλησε  μέχρι που εκείνη άρχισε να υποχωρεί τον κοίταξε και  άρχισε να φωνάζει και να τον διώχνει<<ποια νομίζεις πως είμαι φύγε φύγε τώρα >> εκείνος σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να πει λέξη.
Μίση ώρα αργότερα χτύπησε το κουδούνι έξω από την πόρτα της υπήρχε ένα κόκκινο μήλο  που έγραφε '' συγνώμη αλλά έπρεπε να σε φιλήσω''.....και ένα γραμμα το οποίο ήταν σύντομο αλλά  περιεκτικό'' είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου οτι φιλάς σαν άγγελος και ξέρεις κάτι; κέρδισα''
Τότε πήρε τα κλειδιά της  και κατέβηκε τα σκαλιά που την χώριζαν με εκείνον χτύπησε το κουδούνι και περίμενε με τόση ανυπομονησία όταν η πόρτα άνοιξε τίποτα δεν χρειάστηκε να ειπωθεί,,, τα είπαν όλα με το σώμα....




To be continued......

Αβεβαιότητα ψυχής...

Αγρίεψε το μέσα μου...

το ανυπόταχτο έξω μου 

με τι λουρί να κρατήσω...

επαναστάτησε  το αύριο

και δεν ακούει δεν ξανά μελετάει το χθες

ΜΑ είναι καταδικασμένο να κάνει λάθη

Και είναι το έξω μου 

το μέσα μου το αύριο το σήμερα

 το πάντα μου που σε ζητάει

που ουρλιάζει το όνομα σου

μέσα στις -με όνειρα και ''σαγαπαω ζωή μου''

λουσμένες διαδρομές....

Μέσα σε νωπά από τα δάκρυα μονοπάτια

ποδιά γυμνά

χεριά άπειρα

ζωή μπλεγμένη και ανίδεη από

τα ''λογία''

Αντίο όμορφη της μοναξιάς μου ελπίδα

δεν σε φωνάζω πια 

γιατί φωνή δεν έχω

δεν σε ζητάω

δεν σε ουρλιάζω

δεν σου δέομαι.

Σε προστατεύω στην  Ερωμένη μου την ΜΝΗΜΗ

Καλη αντοχη...Καλη σας μερα..

(Σε αυτους που ξεσκονιζουν χαμενα ονειρα....σε αυτους που σκαλιζουν την αμμο ψαχνοντας ελπιδες...σε ολους αυτους)Πηρες τις νυχτες σου τις καληνυχτες σου,χαθηκες μες στην βροχη...αφησες μια φωτογραφια για να μιλαμε μαζι..ο,τι παρατησες ειναι οπως το αφησες ..ολα ειναι ιδια εδω..ολα βουλιαζουνε ολα ριμαζουνε παντα στον ιδιο σκοπο...και εγω ακομα εδω..γυρω μου προσωπα κρυα και απροσωπα απελπισμενες σιωπες..χαρτινα ασματα ροκ αποσπασματα απεγωνεσμενες φωνες..βραδια ανοητα παντα αυτονοητα χανονται μες στο καπνο..ονειρα ηπια χρονια ερειπια παντα στον ιδιο σκοπο..και εγω ακομα εδω...αντεχω ακομα ματια μου αντεχω...σε σενα ελπιζω ματια μου...μονο εσενα εχω..μονο για σενα ματια μου..μονο για σενα αντεχω...(σε σενα που ρωτας ...σε μενα που σε εχω στην σκεψη μου...ο,τι αγαπας δεν τελειωνει ποτε...)ερωτες διαφοροι μονοι και αδιαφοροι σερνονται δισως μιλια..η εγκαταλειψη σε επαναληψη μια ιστορια παλια..ολα ειναι γνωριμα ιδια και ανωριμα..ποτε θα φυγω απο δω..ολα τελειωνουνε ολα παγωνουνε παντα στον ιδιο σκοπο...και εγω ακομα εδω..(για ολους οσουσ αντεχουν για ολους οσους χαμογελουν κι ομως πονανε και νοσταλγουν κατι παλιο...χαμενο..θαμμενο βαθια στην καρδια..αντεχουν ακομα γιατι αγαπησαν και οποιος αγαπαει ελπιζει ...και οποιος ελπιζει αντεχει ...ειναι δυσκολο η ζωη να προχωραει και εσυ να αντεχεις να περιμενεις κατι που δεν ερχεται..)

Βασιλης Παπακωνσταντινου...

Στα συναισθήματα που πέθαναν στη γέννα...

Γνωρίζεις, ελπίζεις... Μαθαίνεις και λανθάνεις... Νομίζεις ότι το μέλλον είναι πιο όμορφο απο ότι ελπίζεις ότι μπορεί να είναι... (ψιτ, Ζωή, για σένα το λέω που με κοιτάς και γελάς...)

Σχέδια... Σήμερα θες, αύριο δε μπορείς και μεθαύριο δεν ήταν αυτό που νόμιζες... Ποιός έκανε την ελπίδα να πεθαίνει τελευταία... Έπρεπε να πεθαίνει πρώτη... Ηρωικά στη μάχη... Και όχι να μένει ζωντανή σε συντρίμια ενός πολέμιου μυαλού... Γιατί μας κάνει κακό...

Ποιός μας έμαθε να ελπίζουμε; Να έχουμε όνειρα; Είναι ένα ένστικτο που δε μπορούμε να αποβάλλουμε... Και είναι τόσο ωραίο... Σε κρατάει τόσο ζωντανό, σα να το ζεις... Δεν είναι άδικο...;

Αν δεν είχαμε τα όνειρα ίσως να χάναμε πολλά; Αλλά μήπως χάνουμε περισσότερα μένοντας στο όνειρο...; Δε γνωρίζω... Όταν μένουν μόνο τα όνειρα...; Είναι καλό; Μάλλον όχι...

Ίσως να είμαι ο μόνος που να σκέφτεται έτσι... Αλλά έστω και έτσι, είμαι ένας...

Στο χτες που δε πρόλαβε να γίνει αύριο...

(Υ.Γ. Είναι η πρώτη μου ανάρτηση εδώ. Συγχωρέστε με αν κάνω κάτι λάθος)

people always leave

 

Κόκκινο μπαλόνι είσαι....

στα χέρια σε κρατάω όσο πιο καλά μπορώ και ελπίζω αυτό που λένε ότι

οι άνθρωποι πάντα φεύγουν στην καρδιά σου να μην ισχύει....

μείνε....

τώρα που ήρθες μείνε

σχήμα περίεργο ούτε στρογγυλό ούτε κάποιο από τα πολλά που έχουν όνομα.

είσαι ξερχωριστό αγαπημένο μου μπαλονάκι....

οι άνθρωποι πάντα φεύγουν αλλά εσυ θα μείνεις γιατί είσαι παράξενος και έξω από το κανονικό σε όλα σου....

Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω.....

 

Ένα μήνα πριν Γοητεύτηκα από την νομιμότητα μιας φανερής αγκαλιάς στον κόσμο ένα πεταχτό φιλί και πολλά άλλα που με δένουν με έναν ξεχωριστό άνθρωπο...Ελπίζω σε ένα ονειρικό φινάλε μαζί του ελπίζω σε πολλά ονειρεμένα λεπτά.... και άφησα πίσω όλο μου το γκρι παρελθόν.... τώρα όλα είναι ξανά όμορφα είναι κόκκινα και άσπρα μαζί είναι φωτιά και διαφανή καθαρά συναισθήματα είναι οτι μου λεπειςοταν δεν είσαι κοντά μου.....

είναι τόσα πολλά που ανυπομονώ να ζήσω μαζί σου... 

 

Ξέρεις πόσο πολύ  μου λείπεις μου το είπες και εχθές το βράδυ....

σε ένα μήνυμα που δεν έλεγε τίποτα άλλο

''Μου λείπεις''

Και εμένα.... γελάω μαζί σου  τόσο αυθόρμητα.........

Αυτήν την φορά τα θέλω όλα καλά να πάνε καμιά πληγή δεν θέλω να κάνω μέσα σου και εσύ

σε παρακαλώ φρόντισε την δική μου καρδία.... που έπαψε να αιμορραγεί  πλέον είναι ελεύθερη να σε ζήσει

να αγαπήσει all over again  απλά μην με πληγώσεις και εσύ....

Είπες όχι.... και δεσμεύεσαι να το θυμάσαι θέλω τόσα να σου πω για 'μένα.....

θέλω να σου μιλήσω για τόσα πολλά αλλά όταν σε βλέπω κομπιάζω.... εχμμμ ναι είναι αμηχανία

αλλά θα την ξεπεράσω και θα τα μοιραστώ μαζί σου....

όπως εσύ μοιράζεσαι τόσες λεπομέριες της ζωής σου μαζί μου....

φονικό!!!!

Ζεις σε έναν ουρανό σχεδόν άδειο με τι ψευτιές θαρρείς πως θα τον γεμίσεις και θα τον ξεγελάσεις?

πιστεύεις άραγε πως στον βωμό της μοναξιάς μπορούμε να θυσιάσουμε την ειλικρίνεια ..... 

Τα μάτια της  ανοιγόκλειναν βιαστικά  για να μην χάσει λεπτό από την θέα του Πάντα έτσι ήταν μαζί του....Έντονη σχέση έλεγε στον εαυτό της και προσπαθούσε με περίτεχνα ψέμματα να  της δώσει δύναμη και μια αφορμή για να μένει κάθε φορά μετά από κάθε ανασάλεμα της θάλασσας μέσα  στο σπίτι τους....Σχεδόν πάντα αυτό ήταν αποτελεσματικό και όλα γυρνούσαν στους φυσιολογικούς ρυθμούς σχεδόν αμέσως ίσως και  μην έπρεπε αυτοί οι δυο να συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο σπίτι μέσα στην ίδια σχέση μέσα στα ίδια τρικυμιώδη συναισθήματα....Ίσως πολλά αλλά το σίγουρο ήταν πως στο τέλος της  μέρας κλείνοντας τα μάτια της ήταν σίγουρη πως μόνο την μυρωδιά του ήθελε να έχει γύρω της και γαλήνεψε  και η τρικυμιά γινόταν απόλυτη σιωπή της θάλασσας  έστω και αν αυτό ήταν απλά η ηρεμία μέχρι την επόμενη μπόρα ανάμεσα τους.....Τα μάτια της πάντα έδειχναν πόσο πολύ τον αγαπούσε όσα και αν λεγόταν μεταξύ τους πάντα έβρισκαν λίγο ακόμα έρωτα να ανταλλάξουν και να μην θέλουν να ζήσουν χώρια.

Μπαίνοντας στο σπίτι εκείνος ήταν σε στάση αναμονής με το ένα πόδι του να ανεβοκατεβαίνει  γρήγορα και νευρικά πάνω στο διαμαρτυρόμενο ξύλινο πάτωμα εκείνη είχε συνηθίσει μια τέτοια εικόνα και την πέρασε με αδιαφορία αυτή την φόρα δεν θα έδινε συνέχεια απλά θα την ηρεμούσε ότι και να είχε γίνει... άλλαξε και μπήκε ξανά στο δωμάτιο που βρισκόταν εκείνος κάθισε δίπλα του και του χάιδεψε με ηρεμία το χέρι <<Τι έγινε?>>  ρώτησε με  ένα μικρο χαμόγελο να κρύβεται με τέχνη κάτω από τα χείλια της << Που ήσουν ως τώρα υποτίθεται στις μια σχόλασες>> Ο τόνος της φωνής του ήταν σταθερός αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσε αυτό να ανατραπεί με ευκολία.... Η αλήθεια είναι ότι εκείνη το απόγευμα κανόνισε για τους δυο τους.... ένα ταξίδι μα ξαναβρούν ότι έχασαν στον καιρό της σχέσης τους...<< εχμμμ δεν μπορώ να σου πω αλλά θα δεις...>> είπε με παιχνιδιάρικο τόνο μήπως  και χαλαρώσει την κατάσταση...<<Άστα αυτά δεν πιάνουν σε εμένα  λεγε τώρα γιατί αρχίζω να τρελαίνομαι>> << Δεν έχω να σου πω τίποτα δεν είσαι το αφεντικό μου σου είπα θα δεις>> << αυτό σ'αρεσει να κάνεις πάντα να με φορτώνεις ή θα μιλήσεις η θα γίνει χαμός ΛΕΓΕ>> Εκείνη την στιγμή άρχισε ένας καυγάς που δεν διέφερε σε τίποτα με τους άλλους.... τους προηγούμενους....Μέχρι μου που χρειάστηκαν ελάχιστα δευτερόλεπτα να τα ανατρέψουν όλα.... 

Σε μια έξαρση θυμού  και σε ένα θόλωμα της στιγμής το χέρι του άφησε τον θυμό του να ξεδώσει πάνω στο μάγουλο της.... Δάκρυα έπνιξαν τα μάτια της  και ζάρωσε στον καναπέ... και ακουμπούσε το ζεστό μάγουλο της κοιτώντας τον και εκείνος είχε μείνει σιωπηλός.... κοιτούσε κάτω.....

<<Τα σκότωσες όλα>> είπε εκείνη.... μέσα της εκείνη την στιγμή είχε  διαπραχθεί φονικό όλη η αγάπη μέσα της έσπασε στο πάτωμα σαν ακριβό κρύσταλλο...  εκείνος δεν μίλησε έφυγε.... 

Ώρες ακίνητη στο ίδιο σημείο να περιμένει κάτι μέσα της να ιαθεί να γίνει καθαρό όπως πριν αλλά τίποτα δεν της έκαναν οι Ώρες  Ο άνθρωπος της είχε γίνει άλλος ξέχασε τον έρωτα του και τον διέλυσε πάνω της δεν την είχε πονέσει το χέρι του αλλά η ψυχή του που είχε τραπεί σε φυγή....

<<Έγκλημα...>> ψιθύρισε μέσα στο σκοτάδι και ξάπλωσε στο πλάι αφήνοντας τον ύπνο και τα καταπραϋντικά δάκρυα να την κοιμίσουν......

Το ίδιο βράδυ εκείνος μπήκε αθόρυβα μέσα στο σπίτι κάθισε δίπλα της  την κοίταξε για λίγο το κοριτσάκι του ο κόσμος του που τώρα τον μισούσε... κοιμόταν με έναν ύπνο ανυπόφορο τα μάτια της σφιγγόταν και ακόμα και το δέρμα της ήταν ποτισμένο με τα δάκρυα της...Ένα γράμμα  ένα φιλί...

<< Συγνώμη αγάπη μου >> ακόμα μια σιωπηλή συγνώμη και τα βήματα του τον οδήγησαν έξω από την πόρτα.Το επόμενο πρωί την βρήκε με έναν σπασμένο κόσμο ένα γράμμα και ένα βαθύ μαχαίρι στα σωθικά της....Μέχρι το πρωί τον είχε συγχωρήσει αλλά δεν πρόλαβε να του το πει... Τον έχασε....κανένα τηλέφωνο δεν τον πήρα κανένα μήνυμα τίποτα έμεινε όλο το πρωί με τον σπασμένο κόσμο της να παίζει όπως έκανε μικρή ο πόνος της δεν ξέσπασε έμεινε κρυμμένος καλά....

4μισι χρόνια μετά....

Εκείνη καθόλα επιτυχημένη  άξια στην δουλειά της έγινε αυτό που ήθελε και όλα της πήγαιναν όπως τα είχε σχεδιάσει.... Μια ακόμα μέρα στο τρέξιμο και ανοίγοντας το πορτοφόλι της έπεσε μια φωτογραφία μπλεγμένη με τον φάκελο της ένας άντρας την σήκωσε και όταν κοίταξε φευγαλέα την φωτογραφία κοκάλωσε κοιτώντας την ίδια....Λίγα δεύτερα αργότερα Εκείνος ήταν στην αγκαλιά της και την έσφιξε όπως πότε εκείνη ένιωσε τα τελευταία 4μισι  χρόνια να σβήνονται να φεύγουν από πάνω της σαν βάρος σαν φορτίο αφέθηκε στην αγκαλιά του ένιωσε αισιόδοξη για ακόμα μια φορά....

εκείνος άρχισε τις ερωτήσεις μηδενίζοντας τον χρόνο ....Εκεί ένα μικρο κοριτσάκι έπιασε το χέρι της σπρώχνοντας την προς τα κάτω και φωνάζοντας<< πότε θα φύγουμε>> εκείνος σάστισε και έμεινε λυπημένος να τις κοιτάει...

<<παντρεύτηκες?>> << όχι>> <<αλλά το παιδί?>> << ο πατέρας του και εγώ χωρίσαμε πριν 4μισι χρόνια>> 

Ένα όμορφο πλάσμα κράτησε όλα τα συναισθήματα  τους μέσα στα σπλάχνα του του μηδένισε και τους άρχισε από την αρχή από μια νέα βάση γιατί ο έρωτας ο ορμητικός και η αγάπη η αληθινή μόνο μια φορά στην ζωή τους συναντάμε μαζί δεν αξίζει να χαθούν....

ΜΕ αγάπη Συκακι

Σε ενα μισο αδειο ποτηρι κρασι.....

Mισο αδειο απο σκέψεις απο ίδεες που τις εχεις  ήδη κάταλαβει πριν ανοιξωουσιαστικα το στόμα μου

και της μοιραστω μαζί σου.

Μια είκονα που περιεχει σχεδον τα απαραιτητα εμενα έσενα και το πιο γοητευτικο

κοκκινο που εχω δει αυτο του κρασιόυ....Σου εχω πει πολλα χωρις να μιλήσω....ίσως εσυ φταις που μου

κεντρησες την φαντασία.... που μου έπλασες εικόνες....μαγεία θελει...

Ανοητες ρετρό είκονες που δεν μπορουν ολοι να τις καταλαβουν κοιτα τι εκανες τωρα....

τις ειδες ...υπηρχαν μέσα μου... και τις καλλιεργησες πφφφ να ξερες μονο που εμπλεξες.....

Εξομολογήσεις για τα περασμένα.... συναισθηματα που χάθηκαν όνειρα που ταξιδευουν στο παρέλθον απωθημενα Στιγμες που νοσταλγεις\ω

Ανάλαφρη να νοίωθω μετα απο την κουβέντα μου μαζί σου....

Ποσο άνετα νοίωθω....Δεν έχω να πω κατι άλλο αν και θα θελα να το μοιραστω αυτο που θέλω ειναι να μην με ενοχλει η σιωπή.... θα το καταφερεις το πιστέυω....

 

Το ξέρω θα παρασυρθω.... 

αλλα δεν έμαθα ποτε να κραταω τον ευατο μου μακρυα απο οσα 

θέλησα.... 

.....

...........

...........

Αδαμαστο να είναι και αληθινό αυτο που θα με παρασύρει.

Συκακι 

Γυρνώ μονάχα κ τν κοιτάζω πάντα τ δρόμο που αφήσαμε. Είναι μακρύς,σκοτεινός,γεμάτος δυσκολίες κ φρίκη...είναι τόσο μακρύς,τόσο δύσκολος..θα τν έπαιρνα με τν καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια..θ ξεκινούσα να σε βρω μοναδική κ αξέχαστή αγάπη.Μα δν γυρνάς καθόλου...ποιος ν ξέρει σε τι ευτυχίας λιμάνι με σκέφτεσαι και δν τολμάς... ποιος ξέρει πάλι αν έχει ξανανθίσει η καρδιά σου κι ολότελα με ξέχασες..
Κ.Καρυωτακης

Ερωτας εγωιστης....γιατι αμα δεν ηταν εγωιστης θα τον λεγαμε αγάπη.

-Αγάπη μου τώρα είμαστε οι δύο μας βγάλε την μάσκα σου,μην σε νοιάζει θα στην φυλάξω καθαρή μέχρι την στιγμή που θα τρέξεις σε αυτην να ξανα κρυφτείς.

-Δεν είσαι εσύ που φοβάμαι και οτι απο εσένα κρύβομαι είναι ο εαυτός μου που φοβάμαι να αντικρύσω καθαρό και ξεβγαλμένο απο καλυμματα,καταλαβαίνεις?

-Δεν νομίζεις οτι ήρθε η ώρα να το κάνεις? Δεν νομίζεις οτι τώρα πια είμαι εδω για να σου αποδειξω οτι μπόρεις με την ίδια δύναμη που μπορω κα εγώ με την βία να σε γυμνώσω και να σου δέιξω ανελέητα ποιος είσαι....Μα δεν θα το κάνω μα θα σε περίμενω εσυ να θελησεις να μας δεις και να σε δεις απαλαγμενο απο όλα και απο τιποτα μαζι.

-Νόμιζω οτι εχεις πολυ δυναμη μεσα σου να με κανεις να θέλω μα αν το μεταοιωσω θα φταις εσύ μονο εσυ πανο απο ολα ΕΣΥ καταλαβες? γιατι αθελα μου να σου ρίξω την ευθυνη της δειλίας μου?Γιατι είμαι πλασματακι αγάπη μου  και δεν μπόρω την αλήθεια σου να αντικρυσω ειναι σκοταδι μαυρο σαρκοφαγο σκοτάδι...και τιποτα δεν φαινεται παρα το προσωπο σου δεν σου αρκει αγαπη μου που εισαι μονο εσυ για μένα?

-Οχι δεν μου αρκει εισαι εγωιστης είσαι μεγαλος εγωιστής....Δεν ΘΕΛΕΙΣ να δεις πέρα απο εμένα γιατι δεν σου είναι καθόλου ευχαριστο σωστα?Σωστα, είσαι εγωιστης αλλα είσαι ερωτευμενος εγωιστης μην μου πεις οτι μ'αγαπας δεν μαγαπας σου λεω είσαι ερωτευμενος αν με αγαπουσες δεν θα είσουν εγωιστης θα ακολουθουσες την συμβουλη μου ως μονο δρομο και αξία.ΜΑ είμαι και εγω πολυ εγωιστρια και πολυ ερωτευμενη.....Είμαι πραγματικα μια εγωιστρια.....

Μα είμαι και εγω πολυεγωίστρια, Γίατι το ευχαριστίεμαι να είμαι μονο εγω για ΄σενα το φως σου αναμεσα στο σκοτάδι.